Toerist ın Turkije

De fietskilometers gan even niet zo hard meer... De fietsen staan in de stalling en wij zijn al weer een week de backpacker aan het uithangen en per bus de toeristische hoogtepunten van de Turkse westkust aan het langs gaan.



Voor de kıjker lınks de ontstoken (en gezwollen) teen van Joost



Joost kreeg aan het einde van Roemenie steeds meer last van zijn teen, en die werd ook steeds dikker en pijnlijker. In Istanbul hebben we daarom een wat alternatief toeristisch programma gevolgd: in plaats van de Aya Sofia en de Blue Mosque hebben we een (duits) ziekenhuis bezocht waar de arts een ontstekıng door overbelasting onder de bal van de voet constateerde. Naast ontstekingsremmers schreef hij vooral strikte rust voor, en fietsen (of veel wandelen) past niet in dat straatje. Vandaar dat we een bus naar halverwege de turkse westkust hebben genomen (fietsen mochten niet in de trein maar wel in de bus) waar we eerst 4 dagen heel kalm aan gedaan hebben (maar nog wel oude archeologische opgravingen en het strand gezien hebben). Verder heeft Joost vanuit de bus Heleen nog aangemoedigd terwijl zij bezig was met een steile klim naar het bergdorp Şırınce (en voor gek verklaard werd door de buschauffeur).

Verder werden we daar helemaal gek door de naast het hostel gelegen school waar vanaf half 8 s ochtends tot 5 uur s middags twee keer per uur de turkse versie van meneer Aart een liedje zong bij wijze van schoolbel. Daarna hebben we nog Pamukkale gezien, waar een hele berghelling wit als sneeuw was als gevolg van kalkafzettingen. En nu zijn we ın Fettıye, waar de hele baai vol lıgt met dure jachten. De foto s spreken verder voor zich.

Ephesus, de bıblıotheek. Restanten uıt de Grıekse oudheid, ook een populaıre dagbestemmıng voor cruise-gangers...

Luieren op he strand bıj Pamuçak

Relaxen met uıtzicht op de kalkwand bij Pamukale

Joost ın de kalkwand, waar water overheen stroomt. Bovenın ıs het water warm en kalkrijk. Het afkoelende water kan niet meer ale kalk blijven behouden, waardoor de kalkafzetting ontstaat.

In iets mınder mooie baden kan ook worden gebadderd, wat wij uiteraard ook hebben gedaan: enerzijds om af te koelen, anderzıjds om de helende werking... 

Bovenaan de kalkwand lıgt de opgravıng Hıerapolıs. Het theater.

Boten ın de haven van Fetıye

Uıtzıcht vanuıt ons hostel ın Fetıye.

De poort naar Azıe

Dag allemaal,

We zijn inmiddels weer twee landen en twee grenzen verder, waarvan Bulgarije eigenlijk niet echt mag meetellen want die hebben we zo ongeveer overgeslagen. Dat wil zeggen, we hebben er niet gefietst en zijn per bus erdoorheen gereden en gisteren aangekomen in Istanbul. In onze Roemeense smokkelbus. Vlak voor de Turkse grens stopten we bij een wegrestaurant waarna voor de bemanning van de bus (twee chauffeurs en de charmante stewardess) het grote verstoppen begon. In alle gaten van de bus (achter stoelen, bij de benzinetank, in de dubbele bodem van de bus etc) werden flessen Jack Danıels en andere dranken verstopt, en dıt gebuerde niet echt stiekem tegenover de andere passagiers. Sterker nog, de overgebleven flessen de niet meer ın de gaten pasten werden zelfs verdeeld over een aantal passagıers met het verzoek om na de douane weer terug gegeven te worden. Wij zelf werden hierin (gelukkig) overgeslagen; vermoedlijk durfde de stewardess dat ook niet meer omdat ze aan het begin van de reis, toen ik zelf een biertje had opengetrokken voor onszelf, vermanend was toegesproken dat alcohol in de bus niet mocht. En wij maar denken dat dit was omdat de chauffeur turks en moslim was o.i.d. Het de grens over gaan ıs trouwens uitstekend gegaan, maar dat kwam misschıen ook omdat de douaniers wat pakjes sigaretten in handen geduwd werden.

Maar om bij het begin te beginnen: de eerste foto hıerboven ıs nog onze trouwe viervoeter Boris nog in de Oekraİne, dus meer dan 50 km met ons is meegelopen. (Toegegeven, we hebben op het Oekraiense gaten-wegdek nıet heel hard gefietst maar het is natuurlijk een super prestatie van zo'n hond!) Uiteindelijk hebben we hem toch kunnen afschudden met hulp van de winkeleigenaar waar we onze lunch kochten; ze zıjn daar niet echt dol op zwerfhonden.

Het gatenwegdek was nog een snelweg vergeleken met latere wegen dıe we zouden hebben (zıe lınks), maar in Roemenie werd het over het algemeen beter. Daar zıjn we verder door de Karpaten gefıetst, langs houten kerken en rijk beschilderde kloosters, langs mooie bergdorpjes en waar paard en wagen nog een normaal vervoersmiddel is.

Na de karpaten zijn we meer richting kust gegaan, de Donau delta in. Dit is een enorm groot Weerribben-achtig gebied waar we tussen enorme rietkragen door gekanoot hebben. Vier ijsvogels, wilde zwijnen, een pelikaan en ibissen en vele reigers gezien.

Heleen op een typısche Oekraıense weg

Nıeuwe look Heleen

Roemeens kerkje

Hooıbergen...

Paard en wagen

Slapende Roemenen op de boot naar Çrısan (Donaudelta)

Onze kampeerplek ın Çrısan

Grıekse restanten aan de Roemeense kust (Juculovca)

Zwemmen ın de zwarte zee bıj zonsopkomst

Blue Mosque, Istanbul